dudas...

12:34:00 Posted In Edit This 21 Comments »

Hola, de un tiempo a esta parte, en que mi vida (no sé si por suerte o por desgracia) ha tenido bastantes cambios, me ha dado por cuestionarla entera y tener lo que pocas veces tengo:

DUDAS...

Me vine a esta bodega gigante allá por el 2004, en busca de una vida con un poquito de más calidad, pues en el balcón del Atlántico no encontraba un trabajo en condiciones; y la verdad esque echando la vista atrás, si, conseguí trabajo continuo estos 4 años y pude pagar mis deudas y hasta comprarme un coche!!! la verdad esque no me va del todo mal, aquí en mi profesión y de momento hay bastante falta de personal siempre, será porque mucha gente no está dispuesta a currar 12 horas seguidas muchas veces sin ver un incremento notable de la nómina a fin de mes...

Pero, cuál es el precio que debo pagar???Pues el precio es no ver casi nunca ni a mi familia, ni a mis amigos, perderme cuantas celebraciones, entierros, algunas bodas, etc,etc, se cuecen en la familia...no estar con mis abuelos que son ya mayores, ni con mis padres...hasta ahora reconozco que no me ha importado mucho, pero como dije antes ha pasado algo que me ha hecho pensar en todo esto, y hacerme dudar, porque me he dado cuenta de que, si, aqui tengo pareja y soy feliz con el, pero me falta todo lo demás...

El otro dia en uno de mis continuos ataques de duditis le pregunté:

-Y tu vendrías conmigo?-

-...no.-

-¿Por qué?-

-Porque mis padres están aquí, y yo tengo que estar cerca de ellos, nunca se sabe cuándo te pueden necesitar-

Me quedé callada, evidentemente no puedo obligar a nadie a que venga conmigo y su respuesta fué el culmen a todo lo que yo estaba pensando hasta el momento...

En fin ahora estoy en un punto en el que quiero volver, pero me da miedo no encontrar un curro en condiciones y volver a estar como antes,(también el dejar la relación) pero me parece excesivamente caro el precio que estoy pagando sólo por tener un empleo que no me da más alegrías que el saber que puedo pagar mis facturas todos los meses(que no es poco, por otra parte).

Y así estoy, dudando, siempre dudando y sin saber qué hacer...

21 lunáticos dicen:

AxiomA dijo...

Bienvenida al maravilloso mundo de las dudas! Dicen que las dudas son la carcoma del alma, y en eso estamos....ya sabes que estoy en una parecida encrucijada. Vuelvo a mi tierra, dejo aqui a mi pareja......y vuelta a las dudas y mas dudas!

Lo que si te diria es que es muy importante estar arropado por tu gente, cada vez que pasas mas tiempo fuera, mas los necesitas.

Un Abrazo fuerte y Feliz domingo

Antón de Muros dijo...

Lua: a verdade que é unha pregunta moi persoal. Podes pensar no seguinte: alguén daría todo por ter parella e un traballo que lle dea a posibilidade de pagar as contas, mais.... sempre hai algo, ¿verdade?.
A dúbida é inherente ao ser humano porque cada sí que damos, trae infinitos non...
Non existe a ledicia completa neste "val de bágoas" :-(

O meu consello: sopesa cada unha das posibilidades con coidado e actúa. Non o fagas sen pensar.

Unha aperta para a galega que está lonxe dos seus.

Antón.

Thiago dijo...

joder, si que es una cuestión espinosa...

yo te diría que te quedaras, pq tienes todo lo que se busca, trabajo amor, etc.. y yo que he dejado a parte de mi familia en Galicia, pues la echo de menos pero estoy contento en madrid y los reencuentros son siemre geniales, pero la respuesta de tu pareja es un poco egoista, claro... El quier estar cerca de sus padres y tu tienes que estar lejos de los tuyos...

por otra parte si el trabajo solo te da par ganar y pagar y no disfrutas, supongo que no compensa, la verdad.

en fin, es una situacion en que poco se puede aconsejar, cari.

bezos.

JESUS y ENCARNA dijo...

Ay, mi niña... que díficil es todo en esta vida, los momentos de dudas son muy duros, porque a veces se quiere todo y se necesita todo, y renunciar a algo es tan difícil... Desde luego, la familia es muy importante, el apoyo y el sentirse arropado por ella, es algo imprescindible, cosa que supongo que tienes, aunque sea de lejos... de esto nos vamos dando más cuenta cuanto más mayores nos hacemos, de todas formas, debes pensar muy bien todo antes de tomar una decisión precipitada... dejaste cosas, y ahora dejarías otras. Piensa todo mucho,tómate todo el tiempo necesario, tu familia, siempre te recibirá con los brazos abiertos si en algun momento decides volver.
Muchos besicos para ti
Encarna

♥ meninheira ♥ dijo...

Carpe Diem.


axioma, me ha encantado!!!
"las dudas son la carcoma del alma"
Sencillamente precioso.

Eticaniano dijo...

Si uno no duda, mal asunto. Las dudas nos hacen pensar, madurar y crecer.
Hasta luego.

HADEX dijo...

Lo importante es lo que realmente te haga feliz.....Sopesa las posibilidades, con calma...seguro que acertarás!!!
Biquiños!!

Anónimo dijo...

Que sería de nuestras vidas sin nuestras dudas a tomar las decisiones de nuestras vidas?

Vive tu vida. Sigue tu instinto. Olvida las dudas.

Saludos y besos.
JB.

paideleo dijo...

Sempre que escollemos un camiño non sabemos se o outro que deixamos sería millor.
Non podo aconsellarte. Supoño que será o que che pide o corpo. Ah, o rapaz ese non pode quererte se non respondería: Vou contigo anque teña que levar a meus pais ao lombo.

Lúa dijo...

muchas gracias a tod@s por vuestros consejos y apoyo, la verdad esque me voy a tomar mi tiempo para pensar y decidir,con resopecto a mi pareja, yo se lo duro que fué para mi el dejarlo todo y venir aquí, entiendo que el no se quiera marchar, aunque habría que verlo llegado el momento no???en fin tiene un buen trabajo aqui y la vida hecha, alomejor el venirse sería peor para el???no se....besitos.(todos sabemos que el curro ahi sigue siendo un problema)

Carlos Sousa dijo...

Está claro que a terra e as raíces tiran, pero as veces hai que facer unha vida nova noutros sitios por circunstancias. Tí tés que sopesar ben, si che compensa ou non.

Supoño que a contestación da túa parexa non sería tan taxante como contas, si é así, pois un pouco egoísta, podería decircho doutra maneira.

Pensa, que a vida e túa e tí decides.Un saúdo.

- dijo...

Pues es una decisión que te tienes que plantear a largo plazo.En teoría tienes que vivir tu propia vida , al fin y al cabo la familia siempre va a estar ahí.

Y bueno , con respecto a tu novio no me atrevo a aconsejarte nada porque no sé el tipo de relación que teneis...si te ves con él a largo plazo creo que deberías quedarte aunque por otra parte entiendo que si tú eres capaz de renunciar a tus raíces esperes que esté dispuesto a hacer un sacrificio similar llegado el caso.

De todas formas si yo fuese tú sólo volvería con una buena oferta de trabajo que no me hiciese arrepentirme más adelante de haber vuelto.Besillos

Suso Lista dijo...

Fagas o que fagas, estará ben feito.Estar parado non leva anada. Bicos

Eva dijo...

Enténdote perfectamente, estar tan lonxe da familia, os amigos, perderte todos os momentazos....ou síntome un pouco igual...so que levo menos tempo. De momento vou tirando, dáme igual con tal de estar traballando no que me gusta aínda que sexa so uns anos...pero teño claro que me gustaría volver, quizá agora mesmo non sexa un bo momento para pensar en deixar un traballo pero seguro que o longo do tempo podemos encontrar un no que regresar. O que está claro e que un ten que intentar ser feliz e mirar cales son as súas prioridades e dende logo esa e un decisión que so podes tomar ti. E mellor que ninguén te aconselle, non te deixes levar polo que che din mellor arrepentirse do que un fai que don que che din que fagas. E se realmente tomas esa decisión toma cas súas consecuencias pero tamén coas súas vantaxes.

javixu dijo...

Pues si... la respuesta no es de lo más acertada; pero me imagino que si es tu pareja tendrá buen fondo.

Besitos!

Azusa dijo...

Buff, eterna duda, y lo malo es que sólo tú puedes respondértela...

Cuspedepita dijo...

Creo que teño uns cantos anos máis ca ti e quizás poida darche unha opinión desde outra perspectiva da vida.
Se cres que hai un futuro en común con esa parella que tes, pensa que tes que vivir a túa propia vida.
O día de mañá a túa familia vai ser a túa parella e os teus fillos. Pais, avós,irmáns farán a súa vida tamén e anque os queiras moito, e sempre esteas pendente deles dalgún xeito, pasarán a un honroso segundo plano.
Cos amigos pasará algo semellante...algún quedará pra sempre vaias onde vaias (hoxe hai formas de manter unha comunición con eles coma se vivisen no piso do lado) outros desaparecerán da túa vida de todas formas.
Como xa che dixeron sempre gañarás e sempre perderás, elixas o e elixas, pensa só en ti, e no teu futuro.
Biquiños
Marisa

Anónimo dijo...

Pues todos tenemos dudas, y la cosa es que siempre, dudas para todo, hasta para lo mas insignificante... pero bueno quizas dudar es bueno, porque así quizás nunca o casi nunca nos equivoquemos!

Oz Vega dijo...

Volver... con la frente marchita cantaba Gardel!
Hola Lúz
antes que nada perdona la tardanza en venir a visitarte, pero entre mis dos blogs y mi trabajo casi no tengo tiempo de vivir my blog-cotidianidad
Las dudas estan en el aire por montones... las respuestas en ti!
No dejes de visitarme que yo hare lo propio!
un nuevo amigo y una mano extendida
darklatinangel.blogspot.com
Saludos
Oz

Laura dijo...

Veo que estás en una encrucijada, y todas las opciones tienen su parte buena y mala. Sólo tú puedes sopesar pros y contras y decidir qué es lo que quieres. Suerte.
Besos.

Lúa dijo...

graciñas a tod@s!!!!bicos